Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/96

 — Tak! jednak oczy ma pani dość żywe: nie zdają się tęsknić za naszemi piekielnemi miksturami...
 — Niech się pan dobrze przypatrzy, doktorze, gorączka mnie trawi, gorączka niepostrzeżona, powolna...
 To mówiąc, obrzuca doktora najwymowniejszem spojrzeniem swego repertuaru, doktór zaś powiada sobie w duchu: Cóż za oczy!...
 — Thak! Zobaczymy język, mówi głośno.
 Karolina wysuwa istny język kotki, między dwoma rzędami zębów białych jak u psa.
 — Troszkę obłożony, prawda, ale wszak pani jest po śniadaniu? robi uwagę wielki lekarz, zwracając się do Adolfa.
 — Nic, odpowiada Karolina, ledwie dwie filiżanki herbaty...
 Adolf i znakomity lekarz spoglądają po sobie, gdyż doktór pyta sam siebie, które z dwojga stroi z niego żarty...
 — Jakich objawów pani doznaje? pyta poważnie lekarz.
 — Nie sypiam...
 — Dobrze!
 — Nie mam apetytu...
 — Doskonale!
 — Mam bóle tutaj...
 Lekarz spogląda na wskazane miejsce.
 — Wybornie, zbadamy za chwilę... Cóż więcej?
 — Czasami dreszcze...
 — Dobrze!
 — Mam napady jakiegoś smutku, myślę wciąż o śmierci, mam pociąg do samobójstwa.
 — A, doprawdy?
 — Miewam uderzenia do głowy, o, patrz pan, ciągłe drganie w powiece.
 — Bardzo dobrze: nazywamy to trismus.
 I lekarz tłumaczy kwadrans, używając najbardziej naukowych wyrażeń, naturę objawu zwanego trismus, z którego to objaśnienia