Strona:PL Balzac - Marany.djvu/50

brednym! Jeżeli potrzeba jej męża, ja służę. Włóżcie do pochwy wasze puginały.
 Marana wzięła Włocha, podniosła go, pociągnęła do łóżka córki i rzekła mu do ucha:
 — Jeżeli cię oszczędzam, zawdzięczyć to musisz ostatniemu słowu, jakie wymówiłeś; ale pamiętaj! jeżeli twój język zhańbi kiedykolwiek moję córkę, zobaczymy się.
 — Ile wynosi jej posag? zapytała Pereza.
 — Dwakroć sto tysięcy piastrów bitych.
 — To nie wszystko, panie, rzekła wszetecznica do Diarda. Kto pan jesteś? Ty możesz wyjść, dodała, zwracając się do Montefiorego.
 Słysząc o milionie franków, markiz postąpił naprzód, mówiąc:
 — Jestem rzeczywiście wolnym.
 Jedno spojrzenie Juany nakazało mu milczenie.
 — Rzeczywiście wolno panu wyjść, rzekła do niego.
 Włoch wyszedł.
 — Niestety! panie, podjęła dziewczyna, zwracając się do Diarda, dziękuję ci z uwielbieniem. Mój małżonek jest w niebiesiech; będzie nim Jezus Chrystus. Jutro wstępuję do klasztoru.
 — Juano, Juano moja! cofnij słowo! zawołała matka ściskając córkę w objęciu. Potem rzekła jej do ucha: Innego ci trzeba małżonka.
 Juana zbladła.
 — Kto pan jesteś? powtórzyła, spoglądając na Prowansalczyka.
 — Do tej pory jestem tylko kwatermistrzem 6-go