Strona:PL Balzac - Marany.djvu/54

zamkniętą, usłyszała skargę, jaka się wyrwała jej przybranej matce.
 — Biedne dziecię, umrze ze zmartwienia.
 — Tak, odparł Perez głosem wzruszonym, ale cóż my na to poradzimy? Czyliż mogę teraz pójść wychwalać nieskalaną piękność naszej wychowanicy przed księciem d’Arcas, za którego spodziewałem się wydać ją?
 — Błąd nie jest występkiem, rzekła stara kobieta tak pobłażliwa, jak mógłby być tylko anioł.
 — Matka ją oddala, odparł Perez.
 — W jednej chwili i nie zasięgając jej rady! zawołała dona Lagunia.
 — Wiedziała dobrze co robi.
 — W jakież ręce dostanie się perła nasza?
 — Ani słowa więcej, bo pokłócę się z tym... Diardem.
 — I to byłoby nowem nieszczęściem.
 Juana, słysząc te straszne słowa, poznała wtenczas to szczęście, którego bieg zniweczony został przez błąd. Godziny czyste i spokojne jej zakątka byłyby otrzymały nagrodę w tem świetnem i wystawnem życiu, o którego rozkoszach marzyła często, a marzenia te zgotowały jej zgubę. Spaść z wysokości Grandessy do pana Diarda!...
 Juana płakała, Juana od zmysłów prawie odchodziła. Wahała się przez kilka chwil między namiętnością i religją. Namiętność zapowiadała rozwiązanie nagłe; religia całe życie cierpień. Rozmyślanie było burzliwe i uroczyste.
 Nazajutrz miał nastąpić dzień stanowczy: dzień ślubu. Juana mogła jeszcze pozostać Juaną. Jeżeli będzie