Strona:PL Balzac - Marany.djvu/74

tylko rozkoszą podobania się tobie. Ach! gdybyś była mnie kochała...
 — Kobieta, która kocha, rzekła Juana, żyje w samotności i zdala od świata. Czyliż nie tak robimy?
 — Wiem, Juano, że zawsze masz słuszność.
 Wyraz ten był nacechowany głęboką goryczą i rzucił chłód pomiędzy nich na resztę życia.
 Nazajutrz po tym dniu fatalnym, Diard poszedł do jednego z dawnych swoich towarzyszy i znalazł u niego rozrywkę w grze. Na nieszczęście wygrał wiele pieniędzy i znów zaczął grać.
 Potem, wszedłszy na tę nieznaczną pochyłość, popadł w życie nieporządne, jakie prowadził dawniej.
 Wkrótce przestał obiadować w domu.
 Po kilku miesiącach, spędzonych na używaniu roskoszy niezależności, chciał być swobodnym zupełnie i wyprowadzi! się od żony, pozostawił jej wielki apartament i zajął antresolę.
 Po upływie roku, Diard i Juana widywali się tylko rano, w czasie śniadania.
 Ostatecznie, podobnie jak wszyscy gracze, wygrywał i przegrywał kolejno.
 Otóż nie chcąc zrobić uszczerbku w swoim majątku, postanowił usunąć z pod kontroli żony rozporządzanie dochodami; w tym celu pewnego dnia odebrał jej udział, jaki miała w zarządzie domu.
 Po nieograniczonem zaufaniu nastąpiły ostrożności niedowierzania. Następnie pod względem przychodu i rozchodu, niegdyś wspólnych dla obojga, przyjął dla