Strona:PL Balzac - Marany.djvu/90

 — Dlaczego krzyczysz? zapytała.
 — Juano mówił dalej, zabiłem przed chwilą człowieka.
 Juana poskoczyła w stronę pokoju swoich synów i powróciła, pozamykawszy pierwej wszystkie drzwi.
 — Niechże synowie pana nic nie słyszą. Ale z kimże mogłeś się pan pojedynkować?
 — Z Montefiorem, odpowiedział.
 — Ach! rzekła odetchnąwszy, jest to jedyny człowiek, którego miałeś pan prawo zabić.
 — Wiele zebrało się powodów na to, żeby umarł z mojej ręki.
 — Ale nie traćmy czasu. Pieniędzy, pieniędzy, pieniędzy, na imię Boga! Mogę być ściganym. Myśmy się nie pojedynkowali, ja... zabiłem go.
 — Zabiłeś! zawołała. Jakim sposobem?
 — Ależ, tak jak się zwykle zabija; zrabował mi w grze cały majątek, a ja mu go odebrałem. Piwinnaś, Juano, kiedy tu jest jeszcze spokojnie, a pieniędzy niema, pójść po moje, które znajdują się pod kupą kamieni, pod tą kupą, co jest na rogu ulicy, jak wiesz.
 — A więc, rzekła Juana, okradłeś go.
 — Co cię to obchodzi? wszakże muszę uciekać? Czy masz pieniądze? Oni mnie ścigają!
 — Kto?
 — Sąd!
 Juana wyszła i natychmiast wróciła.
 — Masz, rzekła, podając mu zdaleka klejmnot, oto jest krzyż dony Lagunii. Są w nim cztery rubiny wy-