Strona:PL Balzac - Marany.djvu/91

sokiej wartości, jak mi mówiono. Idź, oddal się... odejdź że.
 — Felicja nie powraca, rzekł Diard osłupiały. Czyżby ją zaaresztowano?
 Juana, położyła krzyż na brzegu stołu i rzuciła się do okien wychodzących na ulicę.
 Tam przy świetle księżyca spostrzegła żołnierzy, którzy stawali w najgłębszem milczeniu wzdłuż murów. Powróciła udając spokój i rzekła do męża:
 — Nie masz ani chwili czasu do stracenia, trzeba uciekać przez ogród. Oto jest klucz od furtki.
 Przez ostrożność jednak poszła rzucić okiem na ogród.
 W ciemności, pod drzewem spostrzegła srebrzysty połysk kapeluszy żandarmskich, usłyszała nawet cichy szmer tłumu, zgromadzonego przez ciekawość, ale który straż powstrzymywała na rogach ulic, którędy napływał.
 W istocie, ludzie, którzy patrzyli przez okna, widzieli Diarda.
 Wkrótce za wskazówką ich i przestraszonej służącej, którą przyaresztowano, wojsko i lud zajęli dwie ulice, przy zbiegu których dom się znajdował.
 Kilkunastu żandarmów, którzy wrócili przez mury okalające ogród i przetrząsali go, do czego ich upoważniała spełniona w tej chwili zbrodnia.
 — Panie, rzekła Juana, już wyjść nie możesz. Całe miasto się zgromadziło.
 Diard pobiegł do okien z szaloną szybkością ptaka