Strona:PL Balzac - Marany.djvu/93

pisarz, żandarmi słowem cała sprawiedliwość ludzka ukazała się.
 — Czego panowie chcecie? zapytała.
 — Czy to pan Diard? odpowiedział prokurator królewski wskazując na trupa zgiętego we dwoje.
 — Tak, panie.
 — Suknia pani jest poplamiona krwią.
 — Czyliż nie rozumiecie panowie dlaczego, rzekła Juana.
 Usiadła przy stoliku, z którego wzięła tom Cervantesa, i pozostała tam blada, w nerwowem wzburzeniu, usiłując powstrzymać je.
 — Wyjdźcie, rzekł urzędnik do żandarmów.
 Potem dał znak sędziemu śledczemu i lekarzowi, którzy pozostali.
 — Pani, w tej okoliczności powinniśmy tylko powinszować ci śmierci męża. Przynajmniej, jeżeli popadł w obłęd w skutek namiętności, umarł jak żołnierz, i działanie sprawiedliwości uczynił niepotrzebnem; ale jakkolwiek pragnęlibyśmy nie przysparzać pani niepokoju w takiej chwili, to prawo zmusza nas do skonstatowania każdej śmierci gwałtownej. Pozwól pani, że spełnimy naszę powinność.
 — Czy mogę pójść zmienić suknię? zapytała, kładąc książkę.
 — I owszem, pani; ale przyniesiesz ją pani tutaj. Lekarz zapewne będzie ją potrzebował.
 — Zbyt przykrem byłoby dla pani, gdybym przy niej dopełnił czynności, rzekł lekarz, który zrozumiał