Strona:PL Balzac - Muza z Zaścianka.djvu/119

 Wożnica nadbiegł zdyszany aby oznajmić dyliżans; przyspieszono kroku. Pani de La Baudraye szła między dwoma Paryżanami.
 — Bywajcie zdrowe, dzieci, rzekł Bianchon nim weszli do miasteczka, błogosławię was.
 Puścił panią de La Baudraye, oddając jej ramię Stefanowi, który przycisnął je do serca z wyrazem czułości. Cóż za różnica! ramię Stefana przyprawiło Dinę o najżywsze wzruszenie, gdy ramię Bianchona nie mówiło jej nic. Skrzyżowali z sobą owo nabrzmiałe krwią spojrzenie, które jest więcej niż wyznaniem. — Tylko kobieta z prowincji zdolna jest ubrać się w organtynową suknię, jedyną materję na której ślady zgniecenia nie dadzą się zatrzeć, rzekł sobie w duchu Lousteau. Ta kobieta, która mnie już wybrała na kochanka, będzie robiła ceregiele z przyczyny sukni. Gdyby włożyła fular, byłaby dziś moją... Od czego zależy cnota... Podczas gdy Lousteau dociekał, czy pani de La Baudraye miała zamiar stworzyć sobie samej niewzruszoną barjerę wybierając suknię z organtyny, Bianchon, przy pomocy woźnicy, ładował walizkę na dach dyliżansu. Wreszcie, podszedł pożegnać się z Diną, która rozwinęła dla niego niezmierną serdeczność.
 — Niech pani jedzie, pani baronowo, zostawcie mnie... Kajcio wróci, szepnął jej do ucha. Późno jest, dodał głośno... Bywajcie!
 — Bywaj zdrów, wielki człowieku, rzekł Lousteau, ściskając dłoń Bianchona.
 Kiedy dziennikarz i pani de La Baudraye, wtuleni obok siebie w głąb starej karocy, minęli Loarę, ociągali się oboje z nawiązaniem rozmowy. W tem położeniu, słowo, które przerwie milczenie, posiada straszliwą doniosłość.
 — Czy pani wie, jak bardzo panią kocham? rzekł naraz bez ogródek Lousteau.
 Zwycięstwo mogło pochlebić dziennikarzowi, ale porażka nie sprawiłaby mu żadnej przykrości. Ta obojętność była tajemnicą jego zuchwalstwa. Ujął rękę pani de La Baudraye rzucając te stanowcze słowa i ścisnął ją w dłoniach; ale Dina łagodnie uwolniła rękę.