Strona:PL Balzac - Muza z Zaścianka.djvu/129

zwano loretkami, mieszkała przy ulicy Fléchier, o dwa kroki od feljetonisty. Loretka ta znajdowała satysfakcję miłości własnej w tem aby imponować przyjaciółkom, chełpiąc się miłością głośnego pisarza. Przytoczone szczegóły tyczące życia i finansów Stefana są potrzebne, ten niedostatek bowiem i ta egzystencja cygana, któremu zbytek Paryża był niezbędny, miały okrutnie wpłynąć na przyszłość Diny. Ci, którzy znają cyganerję paryską, zrozumieją wówczas, w jaki sposób, po upływie dwóch tygodni, dziennikarz, skąpawszy się z powrotem w środowisku literackiem, mógł śmiać się z baronowej w kółku przyjaciół, lub nawet z panią Schontz. Co do tych, którym to postępowanie wyda się haniebne, dość zbyteczne byłoby przedkładać im usprawiedliwienia, z pewnością niewystarczające.
 — Cóżeś porabiał w Sancerre? spytał Bixiou Stefana, kiedy się spotkali.
 — Oddałem przysługę trzem zacnym prowincjałom, poborcy, kuzynkowi i prokuratorowi, którzy, od dziesięciu lat, kołowali koło jednej z owych stodziesiątych Muz, ozdabiających wszystkie departamenty, nie tykając jej, tak jak na proszonych obiadach nie tyka się deseru, póki jakiś śmiałek nie napocznie go nożem.
 — Muza i poeta, odparł Bixiou, ależ to istna homeopatyczna kuracja.
 Dziesiątego dnia, Lousteau otrzymał list z pieczęcią Sancerre.
 — Dobrze, dobrze! rzekł Lousteau. „Kochanku drogi, bóstwo mego serca i mojej duszy...“ Dwadzieścia bitych stronic: jedna na dzień, i datowane o północy. Pisze do mnie, kiedy jest sama... Biedna kobieta. A, a! Post scriptum: „Nie śmiem cię prosić abyś pisał tak jak ja robię, codzień; ale mam nadzieję, iż będę miała od mego ukochanego bodaj dwa wiersze każdego tygodnia dla uspokojenia...“ — Cóż za szkoda to palić! kapitalnie napisane, powiedział sobie Lousteau, który rzucił w ogień dziesięć ćwiartek, przeczytawszy je. Ta kobieta jest stworzona do pisania od wiersza.
 Loustean niezbyt obawiał się pani Schontz, która kochała go dla pięknych oczu; ale wyparował jednego z przyjaciół z serca pew-