Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/143

zdumienie, które wywołuje staranny strój. Nie można się pokazać w nowym ubraniu, aby każdy nie rzucił jakiegoś słówka.
 — Kt, kt, kt, kt! rzekł Bianchon, uderzając językiem o podniebienie, jakby popędzał konia.
 — Mina księcia i para! rzekła pani Vauquer.
 — Wybiera się pan na podboje? zauważyła panna Michonneau.
 — Kukuryku! zapiał malarz.
 — Najniższe ukłony szanownej małżonce pańskiej, rzekł urzędnik Muzeum.
 — Pan de Rastignac ma małżonkę? spytał Poiret.
 — Małżonkę z przegródkami, która pływa po wodzie, pod gwarancją nie puszczania farby, w cenie od dwudziestu pięciu do czterdziestu, deseń w kratkę najlepszego gustu, pół-wełna pół-bawełna, skuteczna na ból zębów i inne choroby uznane przez królewską Akademię medyczną! wyborna przy tym dla dzieci! jeszcze lepsza na ból głowy, pletorę i inne choroby śledziony, oczu i uszu! — wykrzyknął Vautrin z komiczną swadą i werwą jarmarcznego szarlatana. „Ależ, po czemu ten cud? spytacie panowie; dwa su?“ Nie. Zupełnie gratis. To resztka zapasów Wielkiego Mogoła, które wszyscy panujący Eurrrropy, łącznie z wielkim księciem badeńskim, spieszyli oglądać! Tędy, panowie, tędy: kasa na lewo. Dalej, muzyka! Bum, bum, ta ra ra! bum, bum! Hej tam, klarnet! fałszujesz — dodał zachrypłym głosem — oberwiesz po palcach!
 — Mój Boże! jaki ten człowiek przyjemny! rzekła pani Vauquer do pani Couture. Nie znudziła bym się przy nim nigdy.
 Wśród śmiechów i żartów, do których ten komiczny monolog był hasłem, Eugeniusz zdołał podchwycić ukradkowe spojrzenie panny Taillefer, która pochyliła się do pani Couture i szepnęła jej kilka słów.
 — Jest już kabriolet, rzekła Sylwia.
 — Gdzież on idzie na obiad? spytał Bianchon.
 — Do baronowej de Nucingen.
— Córki pana Goriot, odparł student.