Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/189

 Powiedz pan, panie Eugeniuszu, wykrzyknęła pani Vauquer, wiedział pan gdzie sięgać!
 Na te słowa, ojciec Goriot spojrzał na studenta i ujrzał w jego ręku zmięty list.
 — Nie dokończyłeś listu! Cóż to znaczy? Byłżebys taki sam jak inni? spytał.
 — Niech pani wie zatem, że nigdy nie zaślubię panny Wiktoryny Taillefer, rzekł Eugeniusz, zwracając się do pani Vauquer z uczuciem wstydu i grozy, który zdumiał obecnych.
 Ojciec Goriot chwycił rękę studenta i uścisnął ją; byłby ją chciał ucałować.
 — Och! och! rzekł Vautrin. Włosi mają dobre wyrażenie: col tempo!
 — Czekam na odpowiedź, rzekł do Rastignaka posłaniec.
 — Powiedzcie, że przyjdę.
 Człowiek odszedł. Eugeniusz znajdował się w stanie podniecenia, które nie pozwoliło mu być ostrożnym.
 — Co czynić? powtarzał głośno sam do siebie. Żadnych dowodów!
 Vautrin uśmiechnął się. W tej chwili napój, wchłonięty przez żołądek, zaczął działać. Mimo to, galernik był tak silny, że wstał, spojrzał na Rastignaka, rzekł zmienionym głosem:
 — Młodzieńcze, niekiedy szczęście przychodzi we śnie...
 I padł, jakby rażony gromem.
 — Jest więc sprawiedliwość boska! rzekł Eugeniusz.
 — Jezu miłosierny! Cóż się stało? Co temu zacnemu panu Vautrin? — Apopleksja! krzyknęła panna Michonneau.
 — Sylwio, dziecko, idź po lekarza, rzekła wdowa.
 — Ach, panie Rastignac, biegnij pan prędko po pana Bianchon; Sylwia może nie zastać naszego lekarza, pana Grimprel.
 Rastignac, szczęśliwy że ma pozór do opuszczenia tej strasznej jaskini, wybiegł.