Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/190

 — Krzysztofie, dalej, pędź do aptekarza o coś na apopleksję.
 Krzysztof wyszedł.
 — Ojcze Goriot, prosimy, pomóż nam pan przenieść go na górę.
 Uniesiono Vautrina, przebyto z trudem schody i ułożono go na łóżku.
 — Nie zdam się wam już na nic, pójdę odwiedzić córkę, rzekł Goriot.
 — Stary egoista! wykrzyknęła pani Vauquer. Idź, życzę ci, żebyś zdechł jak pies.
 — Niech pani pójdzie zobaczyć, czy nie ma gdzie eteru, rzekła panna Michonneau, która, przy pomocy Poireta, rozebrała Vautrina.
 Pani Vauquer zeszła do siebie, zostawiając pannie Michonneau wolne pole.
 — Dalej, zdejm mu pan koszulę; odwróć go szybko. Bądź że raz dobry na coś i oszczędź mi widoku nagości, rzekła do Poireta. Stoisz jak słup soli.
 Skoro Vautrina odwrócono, panna Michonneau zaaplikowała mu na bark silnego klapsa; dwie nieszczęsne litery zajaśniały biało w zaczerwienionym miejscu.
 — Ot, i zarobiłaś pani lekko trzy tysiące! wykrzyknął Poiret, podtrzymując Vautrina w siedzącej pozycji, gdy panna Michonneau wkładała mu koszulę. Uf! ciężki jest, dodał, kładąc go z powrotem.
 — Cicho bądź. Czyżby tu gdzie była kasa? rzekła żywo stara panna, której oczy zdawały się przebijać mury, tak chciwie przeglądała najdrobniejsze sprzęty. — Gdyby można otworzyć ten sekretarzyk pod jakimś pozorem? dodała.
 — To byłoby może niewłaściwe, odparł Poiret.
 — Nie, odparła. Pieniądze kradzione, które wprzód należały do wszystkich, są już niczyje. Ale nie ma czasu. Słyszę starą Vauquer.
 — Jest eter, rzekła pani Vauquer. A to mi doprawdy! bania rozbiła się z awanturami. Boże! ten człowiek nie może być chory, biały jest jak kurczątko.