Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/237

wiem poco. Wystroił się na młokosa; niech mi Bóg odpuści, ale zdaje mi się, że się uróżował: był jak odmłodzony.
 — Ręczę za wszystko, rzekł Eugeniusz, który zadrżał od grozy, lękając się nowej katastrofy.
 Udał się do ojca Goriot. Starzec leżał na łóżku, Bianchon siedział obok.
 — Dzień dobry, ojcze, rzekł Eugeniusz.
 Starzec uśmiechnął się łagodnie i odpowiedział zwracając nań szklane oczy.
 — Jak się ma Delfina?
 — Dobrze. A ty, ojcze?
 — Nieźle.
 — Nie męcz go, rzekł Bianchon, odciągając Eugeniusza.
 — I cóż? spytał Rastignac.
 — Chyba cud mógłby go ocalić. Uderzenie na mózg już nastąpiło, przyłożyłem mu synapizmy; na szczęście czuje je, działają.
 — Czy można go przenieść?
 — Niepodobna. Trzeba go zostawić gdzie jest, strzec go od wszelkiego ruchu, wzruszenia.
 — Mój poczciwy Horacy, rzekł Eugeniusz, będziemy go pielęgnowali we dwóch.
 — Wezwałem już naczelnego lekarza ze szpitala.
 — I cóż?
 — Zawyrokuje jutro wieczór. Przyrzekł mi, że przyjdzie dziś jeszcze, po wizycie. Na nieszczęście, ten opętany stary popełnił dziś nieostrożność, z której nie chce się wytłumaczyć. Zaparł się jak muł. Kiedy doń mówię, udaje że nie słyszy; śpi, aby nie odpowiadać; lub, jeśli ma oczy otwarte, zaczyna jęczeć. Wychodził dziś rano, gonił pieszo po Paryżu, nie wiadomo gdzie. Wyniósł wszystko co tylko miał w domu, poszedł gdzieś robić jakieś szacherki, na które wyczerpał resztę sił! Jedna z córek była tutaj.
 — Hrabina? spytał Eugeniusz. Słuszna brunetka, oko żywe, ładne, zgrabna nóżka, smukła kibić?