Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/53

 — Oho! pani się rusza, zacznie swoje piekło: trzeba mi lecieć do niej. Pilnuj mleka, Krzysztofie, skróś kota.
 Sylwia pognała do pani.
 — Jak to! Sylwio, już trzy na dziesiątą, a ty mi dajesz spać... Nigdy nie zdarzyło mi się coś podobnego.
 — To ta bestyjska mgła, możnaby ją nożem krajać.
 — Ale śniadanie?...
 — Et! wszystkich stołowników jakiś giez ukąsił; pognali na cztery wiatry. Jedna Miszonetka i stary Poiret nie ruszyli się z domu, śpią jak susły.
 — Ależ, Sylwio, ty ich łączysz razem, jak gdyby...
 — Co, gdyby? odparła Sylwia, parskając głupawym śmiechem. Dwa do kupy, to niby para.
 — To szczególne, Sylwio: w jaki sposób pan Vautrin wrócił dziś w nocy, skoro już przedtem Krzysztof zaryglował bramę?
 — Przeciwnie, proszę pani. Usłyszał pana Vautrin i zeszedł mu otworzyć. Stąd pani myślała...
 — Podaj mi spódnicę i zejdź prędko zajrzeć na śniadanie. Przyrządź resztę baraniny z ziemniakami i daj gruszki pieczone, z tych po dwa grosze sztuka.
 Niebawem pani Vauquer zeszła na dół, w chwili gdy kot strącił łapą spodek, stanowiący przykrywę garczka z mlekiem i chlipał co wlezie.
 — Mistigris! krzyknęła.
 Kot uciekł, potem wrócił, ocierając się o jej nogi.
 — Tak, tak, udawaj baranka, stare ladaco! rzekła. — Sylwio! Sylwio!
 — A co, proszę pani?
 — Popatrz, ile ten kot wychłeptał.
 — To przez bałwana Krzysztofa: mówiłam, żeby przykrył mleko. Gdzie on poszedł? Niech się pani nie martwi, damy to ojcu Goriot. Dopełnię wodą, nie spostrzeże się. Nie zwraca uwagi na nic, nawet na to co je.