Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/82

 — Jak? rzekła wicehrabina, obrzucając go spojrzeniem, którego duma zmroziła studenta.
 Eugeniusz zrozumiał to: jak? Od trzech godzin nauczył się tylu rzeczy, że miał się wciąż na baczności.
 — Pani... podjął, rumieniąc się.
 Zawahał się, po czym ciągnął dalej:
 — Niech mi pani daruje; tak bardzo potrzebuję oparcia, że odrobina pokrewieństwa nie byłaby wcale nadto.
 Pani de Beauséant uśmiechnęła się, ale smutno: czuła już nieszczęście huczące nad jej głową.
 — Gdyby pani znała położenie, w jakim znajduje się moja rodzina, ciągnął dalej, zechciałaby może pani odegrać rolę owych dobroczynnych wróżek, które, dla rozrywki, usuwają przeszkody piętrzące się dokoła ich chrześniaków.
 — A zatem, kuzynie, rzekła śmiejąc się, w czym mogę ci być pomocna?
 — Czyż ja wiem? Być z panią związanym węzłem pokrewieństwa, który gubi się w pomroce, to już cała fortuna. Odebrała mi pani odwagę, nie wiem już co chciałem mówić. Jest pani jedyna osobą, jaką znam w Paryżu... Ach, chciałbym móc radzić się pani, prosząc byś mnie przyjęła jak biedne dziecko, które chce się uczepić twej sukni i które umiałoby umrzeć za panią.
 — Umiałbyś zabić dla mnie człowieka?
 — Dwóch, odparł Eugeniusz.
 — Dziecko! tak, dziecko z pana, rzekła powściągając parę łez. Ty umiałbyś kochać szczerze.
 — Och! rzekł, wstrząsając głową.
 Dzięki jego hardej odpowiedzi, wicehrabina zainteresowała się żywo studentem. Południowiec pierwszy raz działał z wyrachowania. Między błękitnym buduarem pani de Restaud a różowym salonikiem pani de Beauséant przeszedł trzy lata tego prawa paryskiego, o którym się nie mówi, mimo iż stanowi ono wysokie studium spo-