Strona:PL Balzac - Ostatnie wcielenie Vautrina.djvu/162

rego krój zawsze i wszędzie zdradzi księdza, zwłaszcza kiedy mu towarzyszy charakterystyczne uczesanie. Jakób Collin nosił perukę w najwyższym stopniu eklezjastyczną i zupełnie naturalną.
 — Patrz, patrz, rzekł Zgniłek do Buhaja: zły znak: gałach (ksiądz)! Skąd on tutaj?
 — To jeden z ich fechtów (sztuczek), gapuś (szpieg) nowego fasonu, odparł Jedwabny. To jakiś przebrany drużba (żandarm), który przyszedł tu na polowanie.
 Żandarm ma rozmaite nazwy: drużba, kogut, skowronek...
 Aby dopełnić obrazu łąki, należałoby może odmalować w paru słowach dwóch innych fanandelów. Sélérier, zwany Owernja, zwany ojciec Ralleau, zwany Rulon, wreszcie Jedwabny (miał trzydzieści nazwisk i tyleż paszportów), będzie tu występował tylko pod tym przydomkiem, jedynym jaki dawano mu w grandzie. Ten głęboki filozof dopatrujący się w fałszywym księdzu żandarma, był to na pięć stóp i cztery cale wysoki dryblas, którego muskuły rysowały się w osobliwych węzłach. Pod olbrzymią czaszką błyszczały małe oczki, przysłonięte, jak u drapieżnych ptaków, szarą, matową i twardą powieką. Na pierwszy rzut oka, silnie zarysowane i wydatne szczęki czyniły go podobnym do wilka; ale całą dzikość, okrucieństwo nawet tej fizjognomji równoważyła chytrość i żywość rysów, mimo że zatartych śladami ospy. W każdym dziobie na twarzy czaiło się jakby szyderstwo. Życie złoczyńcy, obeznane z głodem i pragnieniem, noce pod mostami Sekwany, orgje któremi się święci tryumfy, powlekły tę twarz niby werniksem. Gdyby Jedwabny pokazał się w naturalnej postaci, szpicel czy żandarm poznałby na trzydzieści kroków swą zwierzynę; ale złoczyńca ten równy był Jakóbowi w sztuce charakteryzacji i kostjumu. W tej chwili, Jedwabny, w negliżu jak wielcy aktorzy dbający o strój jedynie na scenie, nosił myśliwską kurtkę bez guzików z obstrzępionemi dziurkami, stare zielone pantofle, nankinowe spodnie poszarzałe od użycia, na głowie zaś czapeczkę bez daszka.
 Stojąc obok Jedwabnego, Buhaj tworzył z nim doskonały kon-