Strona:PL Balzac - Ostatnie wcielenie Vautrina.djvu/201

się w świetle i w powietrzu, w tych obu żywiołach w których sferze działa oko i krtań. Akcentem tych dwóch słów: „Biedna kobieta!“ margrabina pozwoliła odgadnąć nasyconą nienawiść, szczęście tryumfu. Och! iluż nieszczęść życzyła protektorce Lucjana! W zemście nigdy niesytej, zdolnej przetrwać śmierć przedmiotu nienawiści, jest coś przerażającego. To też, pani Camusot, mimo iż natura zawzięta i twarda, zdrętwiała. Nie umiała znaleźć odpowiedzi, zamilkła.
 — Djana mówił mi, w istocie, że Leontyna starała się dostać do więzienia. Poczciwa księżna jest w rozpaczy z racji tego skandalu, bo ma tę słabość że bardzo lubi panią de Sérizy; ale to zrozumiałe, szalały za tym głuptasem prawie równocześnie, nic zaś tak nie wiąże lub nie dzieli dwóch kobiet, niż kiedy odprawiają modły przy jednym ołtarzu. To też, zacne stworzenie spędziło wczoraj parę godzin przy łożu Leontyny. Zdaje się, że biedna hrabina wykrzykuje okropne rzeczy! Mówiono mi, że to ma być coś ohydnego!... Przyzwoita kobieta nie powinna ulegać podobnym napadom!... Fe! To namiętność czysto fizyczna... Księżna przyszła do mnie blada jak śmierć... w istocie, to była odwaga! Potworne rzeczy są w tej całej sprawie...
 — Mąż mój powie wszystko Jego Dostojności dla swego usprawiedliwienia. Chciano ocalić Lucjana, on zaś, pani margrabino, spełnił swój obowiązek. Sędzia śledczy ma obowiązek przesłuchać więźniów z sekretnej w czasie oznaczonym przez prawo!... Musiał przecież zadać jakieś pytania nieszczęśliwemu chłopcu, który nie zrozumiał, że się go bada dla formy i natychmiast się przyznał.
 — To był głupiec i błazen! rzekła sucho pani d’Espard.
 Słysząc ten wyrok, sędzina zamilkła.
 — Jeżeliśmy ponieśli klęskę w procesie z panem d’Espard, to nie wina Camusota, będę o tem pamiętała! — podjęła margrabina po pauzie. To Lucjan, oraz pp. de Sérizy, de Bauvan i de Granville pokrzyżowali wszystko. Z czasem, Bóg ujmie się za mną! Wszyscy ci ludzie doczekają się nieszczęścia. Bądź spokojna, poślę