Strona:PL Balzac - Ostatnie wcielenie Vautrina.djvu/220

 — Niech mi pan przyniesie pozwolenie prefektury, rzekł pan de Granville.
 — Wystawione na zlecenie Jego Ekscelencji hrabiego de Sérizy.
 — Jak wyglądała ta kobieta?
 — Nam się zdawało, że... przyzwoicie...
 — Widział pan jej twarz?
 — Miała czarny welon.
 — Co mówili?
 — Ależ... dewotka z książką do nabożeństwa... co mogła mówić... Poprosiła księdza o błogosławieństwo... uklękła...
 — Długo rozmawiali z sobą? spytał sędzia.
 — Ani pięciu minut; ale nikt z nas nic nie zrozumiał: prawdopodobnie po hiszpańsku.
 — Niech nam pan powie wszystko, rzekł generalny prokurator. Powtarzam panu, najmniejszy szczegół posiada olbrzymią wagę. Niech to panu posłuży za przykład.
 — Płakała, panie hrabio.
 — Płakała naprawdę?
 — Niemogliśmy dojrzeć, kryła twarz w chustce. Zostawiła trzysta franków dla więźniów.
 — To nie ona! zawołał Camusot.
 — Bibi-Lupin, dodał pan Gault, wykrzyknął: „To hultajka!“
 — On się zna na tem, rzekł pan de Granville. — Wystaw pan rozkaz uwięzienia, dodał patrząc na Camusota, i żywo opieczętować mieszkanie, wszystko! Ale w jaki sposób uzyskała polecenie pana de Sérizy?... Niech mi pan przyniesie pozwolenie prefektury... spiesz pan, panie Gault. Przyślij mi pan prędko tego księdza. Póki go będziemy mieli tu, niema niebezpieczeństwa. A w ciągu dwóch godzin rozmowy, można zrobić w duszy człowieka wiele drogi.
 — Zwłaszcza generalny prokurator taki jak pan, rzekł układnie Camusot.