Strona:PL Balzac - Ostatnie wcielenie Vautrina.djvu/222

cem spojrzeniem. Sprawiam panom ogromny kłopot; gdybym pozostał hiszpańskim księdzem, kazalibyście mnie żandarmom odprowadzić do granicy, a tam, hiszpańskie bagnety uwolniłyby was odemnie!
 Dwaj sędziowie pozostali niewzruszeni i milczący.
 — Panie hrabio, ciągnął złoczyńca, powody które każą mi tak czynić są jeszcze poważniejsze niż te które przytaczam, mimo iż te są mi djabelnie osobiste; ale mogę je powierzyć jedynie panu samemu... Gdyby się pan obawiał..
 — Obawiać? kogo? czego? rzekł hrabia de Granville.
 Postawa, oblicze, gest, spojrzenie, uczyniły w tej chwili z tego wielkiego urzędnika żywy obraz Sprawiedliwości, która powinna dawać najpiękniejsze wzory odwagi cywilnej. W tej krótkiej chwili, stanął na wysokości sędziów dawnego Parlamentu, w czasach wojen domowych, kiedy-to prezydenci spotykali się twarzą w twarz ze śmiercią i byli z marmuru, jak posągi które im wzniesiono.
 — Ależ... zostać sam na sam ze zbiegłym galernikiem.
 — Zostaw nas pan, panie Camusot, rzekł żywo generalny prokurator.
 — Chciałem zaproponować, aby mi pan kazał skuć ręce i nogi, dodał zimno Collin obejmując obu sędziów mrocznem spojrzeniem.
 Urwał na chwilę, poczem ciągnął poważnie:
 — Panie hrabio, posiadał pan jedynie mój szacunek, ale w tej chwili podziwiam pana...
 — Uważa się pan za tak groźnego? spytał generalny prokurator tonem wzgardy.
 — Uważać się za groźnego! rzekł złoczyńca, poco? Jestem nim, i wiem o tem.
 Wziął krzesło i usiadł ze swobodą człowieka, który wie że jest na wysokości przeciwnika, i że w rozmowie tej stają naprzeciw siebie dwie równe niemal potęgi.
 W tej chwili, Camusot który przeszedł już próg i miał zamknąć