Strona:PL Balzac - Pierwsze kroki; Msza Ateusza.djvu/100

bardzo towarzysze drwią sobie z niego, postanowił za wszelką cenę zwyciężyć ich powątpiewanie.
 — Nie wszystko złoto co się świeci, rzekł rzucając błyskawice oczami.
 — Nie tak, rzekł Mistigris. Nie wszystko błoto co się wymiata. Niedaleko pan zajdzie w dyplomacji, jeżeli pan lepiej nie posiądzie przysłów.
 — Może nie znam dobrze przysłów, ale znam dobrze moją drogę.
 — Zajedzie pan daleko, bo gospodyni pańskiego zamku zaopatrzyła pana jak na zamorską podróż: biszkopty, czekolada...
 — Specjalny chleb i czekolada, tak, panie, odparł Oskar, bo mam żołądek o wiele za delikatny aby znosić świństwa jakie dają w oberżach.
 — Słowo „świństwa“ jest równie delikatne jak pański żołądek.
 — Och, lubię świństwa, wykrzyknął wielki malarz.
 — To modne słowo w najlepszych towarzystwach, odparł Mistigris, posługują się niem w traktjerni pod czarną kwoką.
 — Pańskim guwernerem musi być zapewne jakiś słynny profesor, p. Andrieux z Akademji Francuskiej, albo pan Royer-Collard, spytał Schinner.
 — Mój preceptor nazywa się ksiądz Loreaux, obecnie wikarjusz w Saint-Sulpice, odparł Oskar przypominając sobie nazwisko spowiednika kolegjum.
 — Dobrze pan robił, żeś się wychowywał