Strona:PL Balzac - Pierwsze kroki; Msza Ateusza.djvu/106

rozmawiać w dyliżansie, trzeba, jak ja, gadać o niczem.
 — Sroczka kaczkę warzyła, aż nawarzyła piwa, rzekł Mistigris w formie konkluzji.
 Hrabia zajął w tej chwili swoje miejsce, a Pietrek ruszył w głębokiem milczeniu.
 — No i cóż, młodzi przyjaciele, rzekł hrabia gdy dojeżdżali do lasu Carreau, siedzicie niemi tak jakbyśmy jechali na szafot.
 — Jest czas mówienia, jest czas odchodzenia od mówienia, odparł biblijnie Mistigris.
 — Piękna pogoda, rzekł Jerzy.
 — Co to za miejscowość? rzekł Oskar pokazując zamek Franconville, który wspaniale się odcina na tle lasów Saint-Martin.
 — Jakto! wykrzyknął hrabia, tak często pan bywa w Presles, a nie zna pan Franconville?
 — Ten pan, rzekł Mistigris, zna ludzi a nie zamki.
 — Praktykującym dyplomatom wolno mieć dystrakcje! wykrzyknął Jerzy.
 — Niech pan sobie zapamięta moje nazwisko! odparł Oskar wściekły. Nazywam się Oskar Husson, i za dziesięć lat będę sławny.
 Po tych słowach, wyrzeczonych z furfanterją, Oskar zaszył się w kąt.
 — Husson skąd? rzekł Mistigris.
 — Wielka rodzina, odparł hrabia, Hussonowie z Cerisaie; ten panicz urodził się u stopni, cesarskiego tronu.
 Oskar zaczerwienił się po białka, ogarnął