Strona:PL Balzac - Pierwsze kroki; Msza Ateusza.djvu/220

 — Zawsze miał gust do milionów, rzekł Jerzy z cicha uśmiechając się, zaczął sobie nabijać kieskę w Presles.
 — Niech pan nic nie mówi o panu Moreau, krzyknął żywo Oskar. Zdaje mi się, że powinienby się pan nauczyć milczeć w publicznym dyliżansie.
 Józef Bridau przyjrzał się chwilę oficerowi bez ręki, i zawołał:
 — Nie został pan ambasadorem, ale ta rozetka mówi, że pan zrobił ładną karjerę, i to szlachetną, bo mój brat i generał Giroudeau cytowali pana często w raportach...
 — Oskar Husson! wykrzyknął Jerzy. Dalibóg, gdyby nie głos, nigdybym pana nie poznał.
 — A, to pan, który tak mężnie wydarł młodego de Sérisy Arabom? spytał Reybert, i któremu hrabia wyrobił urząd poborcy w Beaumont, w oczekiwaniu posady w Pontoise?...
 — Tak, panie, odparł Oskar.
 — A więc, rzekł wielki malarz, zechce mi pan zrobić tę przyjemność, aby być obecnym na moim ślubie w Isle-Adam.
 — Z kim się pan żeni? spytał Oskar.
 — Z panną Léger, odparł malarz, wnuczką pana de Reybert. To hrabia de Sérisy był tak dobry, że zapewnił mi to małżeństwo; zawdzięczałem mu już dużo jako artysta, przed śmiercią zechciał się zająć moim losom, o którym nie myślałem sam...
 — Więc ojciec Léger ożenił się... rzekł Jerzy.
 — Z moją córką, odparł pan de Reybert, i to bez posagu.