Strona:PL Balzac - Pierwsze kroki; Msza Ateusza.djvu/49

matka do Pietrka. Siadaj na tylnem siedzeniu, dodała patrząc wciąż na Oskara z ^czułością i uśmiechając się doń tkliwie.
 Och! jakże Oskar żałował, że nieszczęścia i zgryzoty skaziły piękność jego matki, że nędza i zaparcie się siebie nie pozwoliły się jej dobrze ubierać! Jeden z młodych ludzi, ten który miał buty i ostrogi, trącił drugiego łokciem aby mu pokazać matkę Oskara, tamten zaś podkręcił wąsa gestem, który znaczył: Ładna figurka!
 — Jak pozbyć się matki, myślał Oskar nachmurzony.
 — Co tobie? spytała pani Clapart.
 Oskar udał że nie słyszy, potwór! Może w tych okolicznościach pani Clapart zbywało taktu. Ale bezgraniczne uczucia są takie samolubne!
 — Jerzy, czy ty lubisz dzieci w podróży? spytał młody człowiek swego przyjaciela.
 — Owszem, gdy są odłączone, noszą imię Oskar i mają czekoladę, mój drogi Amaury.
 Te dwa zdania wymieniono półgłosem, pozwalając Oskarowi słyszeć albo nie słyszeć; zachowanie jego miało dać podróżnemu miarę tego co może sobie pozwolić z dzieciakiem aby się rozerwać w drodze. Oskar wolał nie słyszeć. Rozglądał się dokoła, aby zobaczyć, czy matka, która ciążyła nad nim jak koszmar, jest jeszcze, wiedział bowiem że go zanadto kocha aby go tak rychło opuścić. Nietylko porównywał mimowoli strój towarzysza podróży ze swoim, ale jeszcze czuł, że