Strona:PL Balzac - Pierwsze kroki; Msza Ateusza.djvu/60

nek starości, nie wiesz jak możesz być ohydnie stary. Ustąp panu miejsce.
 Mistigris otworzył przód kabrjoletu i wyskoczył z chyżością żaby skaczącej w wodę.
 — Nie możesz być królikiem, czcigodny starcze, rzekł do pana Sérisy.
 — Mistigris, Sztuka jest przyjacielem człowieka, rzekł jego pan.
 — Dziękuję panu, rzekł do malarza, który w ten sposób stał się jego sąsiadem.
 I mąż Stanu rzucił w głąb powozu bystry rzut oka, który obraził wielce Oskara i Jerzego.
 — Jesteśmy zapóźnieni o godzinę i kwadrans, rzekł Oskar.
 — Kiedy kto chce być panem dyliżansu, powinien zająć wszystkie miejsca, zauważył Jerzy.
 Pewien odtąd swego inkognito, hrabia de Sérisy nie odpowiedział nic na te uwagi i przybrał minę potulnego mieszczucha.
 — Gdybyście się panowie spóźnili, czy nie bylibyści radzi żeby na was zaczekano? rzekł dzierżawca do młodych ludzi.
 Pietrek spoglądał ku bramie Saint-Denis trzymając bat, i wahał się usiąść na twardej ławeczce, gdzie kręcił się Mistigris.
 — Skoro czekacie na kogoś, rzekł hrabia, nie jestem tedy ostatni.
 — Bystre rozumowanie, rzekł Mistigris.
 Jerzy i Oskar zaczęli się śmiać dość niegrzecznie.
 — Starowina ruszył konceptem, rzekł Jerzy