Strona:PL Balzac - Pierwsze kroki; Msza Ateusza.djvu/90

Uskoka spadkobiercom i sędziom, wyszła cało, jedynie kosztem dwóch lat klasztoru, gdzie siedzi jeszcze. Pojadę robić jej portret, bo za kilka lat wszystko pójdzie w niepamięć. Oto jakie głupstwa popełnia się w ośmnastu latach.
 — I pan mnie zostawił bez grosza w locandzie w Wenecji, rzekł Mistigris. Pojechałem z Wenecji do Rzymu szukać pana, smarując po drodze portrety po pięć franków sztuka, a i tych mi nie płacono: ale to moje najpiękniejsze czasy!
 — Wyobrażacie sobie myśli, jakie mnie oblegały w dalmackiem więzieniu, bez żadnych znajomości, mającego stawać przed dalmackiemi Austrjakami, pod grozą że mi utną głowę za to żem się przeszedł dwa razy na spacer z kobietą która się uparła trzymać cały czas przy sobie odźwierną. To los! wykrzyknął Schinner.
 — Jakto, rzekł naiwnie Oskar, to się panu naprawdę zdarzyło?
 — Dlaczego nie miałoby się zdarzyć panu, skoro zdarzyło się już raz, w czasie francuskiej okupacji w Ilyrji, jednemu z naszych najurodziwszych oficerów artylerji? rzekł filuternie hrabia.
 — I pan uwierzył artylerzyście? odrzekł również filuternie Mistigris.
 — I to wszystko? spytał Oskar.
 — Cóż pan chce, odparł Mistigris; nie może przecież panu powiedzieć, że mu ucięto głowę.
 — Proszę pana, czy są fermy w tym kraju, spytał ojciec Léger. Jak tam stoi uprawa?
 — Hodują maraskino, rzekł Mistigris, roślinę