Strona:PL Balzac - Stara panna.djvu/125

 — Ma pan szczęście w czem innem, rzekł kawaler ze znaczącem spojrzeniem.
 Odezwanie to obiegło cały salon, wszyscy rozpływali się nad finezją Kawalera, miejscowego księcia de Talleyrand.
 — Jedynie pan de Valois miewa takie powiedzenia, rzekła siostrzenica proboszcza św. Leonarda.
 Du Bousquier poszedł się przejrzeć w małem podłużnem lusterku nad Dezerterem, i nie znalazł nic nadzwyczajnego. Po niezliczonych repetycjach tego samego tekstu odmienianego na wszelkie sposoby, około dziesiątej, zaczęła się w długim przedpokoju ceremonja ostatnich żegnań. Panna Cormon wyprowadzała swoje faworytki, wycałowując się z niemi na ganku. Goście rozchodzili się grupami, jedni w stronę gościńca Bretońskiego i zamku, drudzy ku dzielnicy położonej nad Sartą. Zaczęły się owe rozmówki, które od dwudziestu lat rozbrzmiewały o tej godzinie na tej ulicy. Było to nieodmiennie:
 — Panna Cormon dobrze wyglądała dziś wieczór.
 — Panna Cormon?... mnie się wydała jakaś dziwna.
 — Jak ten biedny ksiądz się posunął!... Widzieliście jak on śpi? Nie wie już gdzie jego karty, nieprzytomny jest.
 — Boję się, że go stracimy niebawem.
 — Śliczny dziś wieczór, będziemy mieli jutro ładny dzień!
 — Tylko patrzeć jak jabłonie zakwitną!
 — Ograł nas pan; ale kiedy pan gra z panem de Valois, zawsze się tak kończy.