Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/191

 — Wyleczy się może, wykrzyknął Lucjan.
 — Sądząc z tego co mówi Meyraux, niema nadziei. Głowa jego jest teatrem zjawisk, nad któremi medycyna nie ma władzy.
 — Istnieją wszak środki... rzekł d’Arthez.
 — Tak, rzekł Bianchon, jest tylko kataleptykiem, my możemy go zrobić idjotą.
 — Nie móc ofiarować genjuszowi Zła głowy w zamian za tę głowę! Oddałbym moją własną, krzyknął Michał.
 — A coby się stało z federacją europejską? rzekł d’Arthez.
 — Och, prawda, rzekł Michał Chrestien: nim się należy do jednego człowieka, należy się do ludzkości.
 — Szedłem tu z sercem pełnem podzięki dla was wszystkich, rzekł Lucjan. Zamieniliście mój liczman w ważkie złoto.
 — Podzięki! Za kogo nas bierzesz? rzekł Bianchon.
 — Przyjemność była po naszej stronie, dodał Fulgencjusz.
 — Zatem jesteś dziennikarzem? rzekł Leon Giraud. Rozgłos twego pierwszego występu doszedł aż do dzielnicy Łacińskiej.
 — Jeszcze nie, odparł Lucjan.
 — Chwała Bogu! rzekł Michał Chrestien.
 — Mówiłem wam przecie, dodał d’Arthez. Lucjan jest z tych serc, które znają wartość czystego sumienia. Czyż to nie jest pokrzepiający wiatyk kłaść co wieczora głowę na poduszce, mogąc sobie rzec: „Nie sądziłem niczyich dzieł; nie sprawiłem nikomu zgryzoty; dowcip mój nie wdzierał się jak sztylet w duszę żadnego prostaczka; żart mój nie zmącił niczyjego szczęścia, nie zakłócił nawet szczęśliwej głupoty, nie nękał niesprawiedliwie genjuszu; gardziłem łatwym tryumfem złośliwości; zwłaszcza nie skłamałem nigdy swoim przekonaniom“.
 — Ale, rzekł Lucjan, można chyba zachować to wszystko, nawet pracując w dzienniku. Gdybym, ostatecznie, miał tylko ten sposób do życia, musiałbym się go chwycić.
 — Och! och! och! rzekł Fulgencjusz podnosząc ton przy każdym wykrzykniku, kapitulujemy.