Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/208

powinien być wielkim poetą! Posłużymy się jego Stokrociami aby sponiewierać ody, ballady, medytacje, całą poezję romantyczną.
 — To byłoby zabawne, gdyby jego sonety były lichotą, rzekł Vernou. — Co myślisz o swoich sonetach, Lucjanie?
 — Aha, jak pan je uważa? rzekł jeden z nieznanych.
 — Tęgie są, rzekł Lousteau, słowo honoru.
 — Dobrze, bardzom rad z tego, rzekł Vernou, cisnę je na łeb tym poetom z zakrystji, którzy mi już kością w gardle stają.
 — Jeżeli Dauriat, dziś wieczór, nie weźmie Stokroci, kropniemy artykuł po artykule przeciw Natanowi.
 — Ale cóż Natan na to? wykrzyknął Lucjan.
 Pięciu dziennikarzy parsknęło śmiechem.
 — Będzie uszczęśliwiony, rzekł Vernou. Zobaczysz, jak my to urządzimy.
 — Zatem, ten pan jest nasz? rzekł jeden z dwóch dziennikarzy których Lucjan nie znał.
 — Tak, tak, Fryderyku, bez kawałów. — Widzisz, Lucjanie, rzekł Stefan do neofity, jak my postępujemy z tobą; myślę że i ty nie cofniesz się w potrzebie. Kochamy wszyscy Natana, i będziemy go rżnąć. A teraz, podzielmy cesarstwo Alexandrowe. — Fryderyku, chcesz Komedję Francuską i Odeon?
 — Jeżeli panowie się zgodzą, rzekł Fryderyk.
 Wszyscy skłonili głowy, ale Lucjan dostrzegł w oczach błyski zawiści.
 — Ja Operę, Włochów i Operę Komiczną, rzekł Vernou.
 — Zatem Hektor weźmie wodewile, rzekł Lousteau.
 — Jakto! ja wcale nie będę miał teatrów? rzekł drugi z dziennikarzy nieznanych Lucjanowi.
 — Więc dobrze, Hektor zostawi ci Varietés a Lucjan Porte-Saint-Martin. Oddaj mu Porte-Saint-Martin, durzy się jak wściekły we Fanny Beaupré, rzekł do Lucjana; weźmiesz w zamian Cirque-Olimpique. Ja będę miał Bobino, Funambules i panią Saqui... Co mamy do dziennika na jutro?