Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/251

da w tym tygodniu dwa tysiące egzemplarzy Natana. Czemu? bo książka, zaczepiona, spotka się z tęgą obroną.
 — W jaki sposób podobny artykuł, rzekł Merlin wyjmując korektę jutrzejszego dziennika, nie zmusiłby do rozchwytania edycji?
 — Przeczytajcie mi artykuł, rzekł Dauriat. Jestem księgarzem wszędzie, nawet przy kolacji.
 Merlin odczytał tryumfalny artykuł Lucjana, który spotkał się z oklaskiem.
 — Czyż ten artykuł mógł powstać bez pierwszego? spytał Lousteau.
 Dauriat wydobył korektę trzeciej krytyki i przeczytał ją. Finot słuchał z uwagą tego artykułu przeznaczonego do drugiego numeru jego tygodnika; i, w roli naczelnego redaktora, przesadził w entuzjazmie.
 — Panowie, rzekł, gdyby Bossuet żył za naszych czasów, nie napisałby inaczej.
 — Bardzo wierzę, rzekł Merlin. Bossuet byłby dzisiaj dziennikarzem.
 — Za zdrowie Bousseta II-go! rzekł Klaudjusz Vignon, podnosząc szklankę i skłaniając ironicznie głowę przed Lucjanem.
 — Za zdrowie mego Krzysztofa Kolumba! odparł Lucjan, wznosząc zdrowie Dauriata.
 — Bravo! krzyknął Natan.
 — Czy to przydomek? spytał złośliwie Merlin, spoglądając na Lucjana i na Finota.
 — Jeżeli pójdziecie tym trybem, rzekł Dauriat, nie będziemy mogli wam nadążyć; panowie, rzekł wskazując na Matifata i Camusota, przestaną was rozumieć. Żart jest jak wełna; skoro ją prząść zbyt cienko, pęka, powiedział Bonaparte.
 — Panowie, rzekł Lousteau, jesteśmy świadkami faktu poważnego, niepojętego, niesłychanego, w istocie zdumiewającego.