Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/292

regach zwyciężonych. Jesteś zbyt młody, zbyt nowy w prasie, zbyt mało znasz jej sprężyn; obudziłeś zbyt wiele zazdrości aby się oprzeć nagonce, jaka zacznie się przeciw tobie. Wpadniesz w wir furji stronnictw, które są jeszcze w paroksyzmie gorączki; z tą różnicą, iż, od brutalnych postępków w r. 1815 i 1816, gorączka ich przeszła w idee, w walkę na słowa w Izbie i w polemikę prasy.
 — Moi przyjaciele, rzekł Lucjan, nie jestem dudkiem ani „poetą“, jakiego chcecie widzieć we mnie. Cobądźby się mogło zdarzyć, zdobędę korzyść, jakiej tryumf partji liberalnej nie dałby mi nigdy. Kiedy wy zwyciężycie, moja sprawa będzie gotowa.
 — Obetniemy ci... włosy, rzekł śmiejąc się Michał Chrestien.
 — Będę miał wówczas dzieci, odparł Lucjan, i choćbyście mi ucięli głowę, będzie to bez znaczenia.
 Trzej przyjaciele nie zrozumieli Lucjana, u którego stosunki z wielkim światem rozwinęły w najwyższym stopniu dumę rodową i arystokratyczne próżnostki. Poeta widział, słusznie zresztą, olbrzymią fortunę w swej urodzie i talencie, popartych nazwiskiem i tytułem hrabiego de Rubempré. Panie d’Espard, de Bargeton i de Montcornet trzymały go tą nitką jak dziecko trzyma chrząszcza. Lucjan fruwał już tylko w ograniczonem kole. Te słowa: „Jest nasz, jest dobrze myślący!“ powiedziane trzy dni przedtem w salonie panny de Touches, upoiły go, zarówno jak powinszowania książąt de Lenoncourt, de Navarreins i de Grandlieu, Rastignaka, Blondeta, pięknej księżnej de Maufrigneuse, hrabiego d’Esgrignon, pana des Lupeaulx, najwpływowszych i najlepiej widzianych na dworze członków partji rojalistycznej.
 — Ano, powiedzieliśmy wszystko, rzekł d’Arthez. Trudniej ci będzie niż komukolwiek zachować czystość pióra i własny szacunek. Będziesz bardzo cierpiał, o ile cię znam, kiedy uczujesz wzgardę tych właśnie którym się sprzedasz.
 Pożegnali Lucjana bez przyjacielskiego uścisku dłoni. Lucjan pozostał przez kilka chwil zamyślony i smutny.
 — Ech! zostawże tych dudków, rzekła Koralja wskakując mu