Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/37

niedziałek doczeka się odwetu. Zresztą, pani d’Espard wiedziała, iż, z chwilą gdy Paryż dowie się że ta kobieta jest jej kuzynką, poniecha szyderstw i wstrzyma się z sądem do nowego egzaminu. Lucjan nie domyślał się odmiany, jaką w osobie Luizy sprawi wstążka na szyi, ładna suknia, modne uczesanie i rady pani d’Espard. Wstępując po schodach, margrabina zwróciła już kuzynce uwagę, aby nie trzymała chustki w ręce. Dobry smak opiera się na tysiącu takich drobnych odcieni, które kobieta pojętna chwyta szybko, a których wiele kobiet nie zrozumie nigdy. Pani de Bargeton, już pełna dobrej woli, aż nadto była zdolna spostrzec się czem grzeszyła. Pani d’Espard, pewna iż wychowanica przyniesie jej zaszczyt, godziła się służyć jej za mentorkę. Słowem, stanął między dwiema kobietami pakt, umocniony zobopólnym interesem. Pani de Bargeton powzięła od pierwszej chwili kult dla modnej kobiety, której wzięcie, dowcip i otoczenie oczarowały ją, porwały, olśniły. Poznała w pani d’Espard potęgę ambitnej wielkiej damy, i powiedziała sobie iż dojdzie do celu, czyniąc się satelitą tej gwiazdy: okazała więc otwarcie swoje uwielbienie. Margrabina, mile pogłaskana tym naiwnym zachwytem, zainteresowała się kuzynką, widząc ją słabą i biedną; przy tem, dość było jej na rękę zyskać wychowanicę, stworzyć szkołę. Nie była od tego, aby, w pani de Bargeton, urobić sobie rodzaj damy dworu, niewolnicę któraby śpiewała jej pochwały, skarb jeszcze rzadszy między kobietami w Paryżu, niż oddany krytyk w falandze literackiej.
 Tymczasem, ruch ogólnej ciekawości stawał się zbyt widoczny, aby nowoprzybyła nie spostrzegła go, mimo iż pani d’Espard starała się grzecznie odwrócić jej uwagę.
 — Skoro nas kto odwiedzi, rzekła margrabina, dowiemy się może, dzięki czemu mamy zaszczyt zajmować te panie...
 — Podejrzewam mocno, że to stara aksamitna suknia i moja angulemska postać bawi Paryżanki, rzekła śmiejąc się pani de Bargeton.
 — Nie, to nie to; jest coś, czego nie umiem sobie wytłuma-