Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/66

książkę drożej? Jeżeli pan żąda abym pchał ten romans, dajcie mi dobre warunki. — Vidal!
 Otyły człowiek opuścił kasę i zbliżył się z piórem zatkniętem za ucho.
 — Ile pozbyłeś Ducange’a w ostatniej podróży? spytał Porchon.
 — Dwieście Staruszków z Calais; ale, żeby je wpakować, trzeba było zarżnąć dwie inne książki, na których nie dawano nam takiego opustu i które, dzięki temu, poszły na marynatę.
 Później, Lucjan dowiedział się że marynatą nazywają księgarze dzieła, które pleśnieją w skrzyniach, w głębokiej samotności magazynów.
 — Wiesz zresztą, odparł Vidal, że Picard gotuje nowe powieści. Obiecują nam dwadzieścia procent od zwykłej ceny księgarskiej aby wziąć szturmem rynek.
 — Więc dobrze, na rok, odparł żałośnie wydawca, zmiażdżony ostatnią poufną uwagą Vidala do Porchona.
 — Zatem, porozumieliśmy się? spytał Porchon nieznajomego.
 — Tak.
 Księgarz wyszedł. Lucjan usłyszał, jak Porchon mówił do Vidala:
 — Mamy zamówionych trzysta egzemplarzy, przeciągniemy mu termin, sprzedamy Leonidasy po równych pięć franków, z płatnością półroczną, i...
 — I, rzekł Vidal, zgarniemy tysiąc pięćset franków na czysto.
 — Och! widziałem dobrze, że koło niego ciasno.
 — Zarzyna się! płaci Ducangowi cztery tysiące za dwa tysiące egzemplarzy.
 Lucjan zatrzymał Vidala, zagradzając wyjście z klatki.
 — Panowie, rzekł, mam zaszczyt przedstawić się...
 Księgarze zaledwie kiwnęli głową.
 — Jestem autorem romansu historycznego w rodzaju Walter