Strona:PL Balzac - Szuanie czyli Bretania w roku 1799.djvu/278

gorącéj i szalonéj! ale chciéć mnie posiadać na zimno, bez miłości i pisać do téj!..
 — Do kogoż ja pisałem? — zapytał ze zdziwieniem, w którém nie udanego być nie mogło.
 — Do téj istoty czystéj i niewinnéj, która zabić mnie chciała...
 Teraz margrabia zbladł, jak chusta, zgniótł w ręku ramię fotelu, o które był oparty, i wykrzyknął:
 — Jeżeli pani du Gua dopuściła się nowéj jakiéjś podłości...
 Panna de Verneuil poczęła szukać listu, a nie znajdując go, zawołała Fanszety.
 — Gdzie jest list?
 — Pan Korentyn go wziął.
 — Korentyn! Ach! teraz wszystko rozumiem! On list sfałszował, on mnie oszukał, jak on oszukiwać umie, ze sztuką iście szatańską!
 Ze strasznym krzykiem rzuciła się na sofę i potok łez oblał jéj lice. Wątpliwość równie była straszną, jak pewność. Margrabia upadł u jéj nóg, przycisnął ją do serca i powtarzał dziesięćkroć te same słowa, innych znaleść nie mogąc.
 — Czegoż płaczesz, mój aniele? Cóż w tém złego z twojéj strony? Twój gniew pełen jest miłości! Nie płacz, ja cię kocham! kocham cię, kocham na zawsze!
 Nagle uczuł się ściśniętym w jéj objęciach z siłą nadnaturalną i wśród łkania usłyszał pytanie:
 — Czy mnie kochasz jeszcze?
 — Czy możesz wątpić! — odpowiedział tonem prawie melancholijnym.
 Wyrwała się z jego objęć i odskoczyła o dwa kroki, jakby przerażona i zmieszana zarazem.
 — Czy ja wątpię? — powtórzyła.
 Margrabia uśmiechnął się z tak słodką ironią, że słowa jéj na ustach zamarły. Pozwoliła wziąć się za rękę i doprowadzić aż do progu drzwi salonu, w którego głębi ujrzała ołtarz, urządzony naprędce podczas jéj nieobecności. Na środku stał ksiądz, przybrany w kapłańskie szaty. Świece woskowe zapalone rzucały dokoła blask tak słodki, jak nadzieja. W dwóch mężczyznach, którzy jéj ukłon złożyli, gdy przechodziła, poznała hrabiego de Bauran i barona du Guénic, dwóch świadków, wybranych przez Montaurana.
 — Czy jeszcze wątpisz i czy mi jeszcze odmawiasz? — spytał pociehu margrabia.
 Ka ten widok nagle Marya cofnęła się do swego pokoju, upadła na kolana i podniosła ku niemu złożone dłonie, wołając:
 — Przebacz mi! przebacz! ach! przebacz!