Strona:PL Balzac - Szuanie czyli Bretania w roku 1799.djvu/77

wiek. Zachowajmy te resztki wolności, jakie nam pozostawia rzeczpospolita. Gdyby pani była sama, to co innego: wtedy nalegałabym...
 Ciężkie kroki — zapewne wojskowego — rozległy się w korytarzu i komendant Hulot ukazał się we drzwiach z miną wcale niezachęcającą.
 — Chodź-że, chodź, kochany szefie — zawołała panna de Verneuil, wskazując mu krzesło przy sobie. — Ale uśmiechnij-że się! Co ci jest? Czy Szuanie nachodzą miasto?
 Komendant dziwnie się zmieszał na widok młodego człowieka i począł mu się bystro przyglądać.
 — Mateczko, może jeszcze kawałek zająca? A pani nic nie je? — pytał z całą swobodą marynarz w swéj pieczołowitości o współbiesiadników.
 Ale zdziwienie Hulota i zachowanie się panny de Verneuil miało w sobie coś strasznie poważnego, czego pominąć i lekceważyć nie można było.
 — Co ci to, obywatelu komendancie? Czy może znasz mię skądkolwiek? — zagadnął marynarz.
 — Być może — odparł treściwie republikanin.
 — I mnie się zdaje, że cię widziałem w szkole.
 — Nigdy nie chodziłem do żadnéj szkoły! — krzyknął szorstko komendant. — A z jakiéj szkoły ty wychodzisz, obywatelu?
 — Z politechniki.
 — Aha! z tych koszar, w których chcą wyrabiać żołnierzy w buduarach! — zawołał komendant, którego wstręt do oficerów, wyszłych z tego zakładu, był nieuleczonym. A w jakiéj broni służysz?
 — W marynarce.
 — A! — wykrzyknął Hulot z uśmiechem złośliwym. — Ilu téż macie takich, co z politechniki poszli do marynarki? Z téj szkoły — dodał poważnie — wychodzą tylko na oficerów inżynieryi i artyleryi.
 Młodzieniec nie zmieszał się wcale tą uwagą.
 — Ja stanowię wyjątek z powodu nazwiska, jakie noszę. Wszysscy moi przodkowie służyli w marynarce.
 — A jakież to twoje nazwisko, obywatelu?
 — Du Gua Saint-Cyr.
 — Więc nie zostałeś zamordowany w Mortagne?
 — A! mało brakło! — podchwyciła pani du Gua. — Syn mój miał kapelusz dwoma strzałami przeszyty.
 — A masz ty papiery w porządku? — zapytał Hulot syna, nie słuchając matki.