Strona:PL Balzac - Zamaskowana miłość.djvu/11

 — Co? Chcesz mnie już opuścić? Ach! choćby tylko w nagrodę, powinnaś mi podarować trochę czasu.
 — Dobrze! Porozmawiajmy więc w nagrodę — odrzekła wesoło.
 Usiedli obok siebie i zaczęli rozmowę, która trwała długo, prowadzona w tonie zalotnym; z wielkim dowcipem.
 Lecz w końcu, ujmująca maska wspomniała, że chce wrócić do swoich towarzyszów.
 — Któż oni są, ci znajomi? — zapytał Leon, matka, siostra, mąż?
 — Mąż? Nie! Bogu dzięki!
 — Nie jesteś zamężna?
 — Już nie.
 — Jakto! już wdowa? Jakże cię żałuję!
 — A któż ci powiedział, że zasługuję na współczucie? Czy to wszyscy mężowie są dobrzy, czy wszyscy mężczyźni tkliwi? Czy jest choć jeden taki, którego wartoby żałować?
 — O! co za klątwa rzucona na cały ród męzki! Szczęśliwy, stokroć szczęśliwy ten, kto obudzi w twojem sercu uczucie słodsze i sprawiedliwsze!
 — Dla mężczyzny? Niech mnie Bóg od tego uchowa!
 — Jakto? Chcesz skazać na wieczną rozpacz wielbicieli, którzy zapewne...
 — Nie mam wielbicieli; przybywam z innego kraju, — nie znam tu nikogo.