postanowił je ex tempore odczytać, gdyż albo nie miał ich pod ręką lub też nie, był ich jeszcze wtedy wcale zebrał. Gdyby bowiem reszta świadectw wypadła, dlaczegoż i pierwsze nie wypadło?[1] Podobnie tu więc ma się rzecz jak z Cycerona Actiones in Verrem, z których druga tylko jest wykończoną a z pierwszej pozostał jedynie wstęp, po którym następywały świadectwa. Ze część ta była pierwotnie wykończoną lecz wypadła przy przepisywaniu, starał się utrzymać Buttmann[2] i Benseler[3]. Pierwszy z nich sądził, że niektóre szczegóły w drugiej hypotezie, których dziś nie znajdujemy w mowie, pochodzą z zaginionego ustępu mowy. Twierdzenie to zbił Westermann[4], uznając opowiadanie gramatyka w hypotezie, że Midyasz ukradł złote wieńce, za wymysł bujnej jego fantazyi, osnuty na tle Mid. 147. τό δόλως άφανίζειν ίερά έσθό τι τού κόπτειν τούς Έρμάς διαφέρει, co uszło uwagi Buttmanna. Benselera zdanie, że wypadły tu jedynie lemmata zeznań podobnie jak w §. 130 lub 174., gdyż gramatycy nie znaleźli w mowie wystarczającego materyalu do skombinowania ich, nie da się mojem zdaniem również utrzymać.
Dlaczegóżby bowiem znalazłszy w 13--18 dosyć treści do ułożenia świadectwa złotnika, nie byli znaleźli tamże materyalu dla skombinowania reszty świadectw? Ani jedno ani drugie zdanie nie da się też utrzymać wobec innych braków, które potwierdzają przypuszczenie Boeckha. Stosownie bowiem do zapowiedzi mowcy w §. 23. όσας άκούσεσθε αύτικα δή μάλα oczekujemy wnet opowieści o krzywdach innych obywateli lecz napróżno. Znajdujemy ją dopiero choć w części tylko spełnioną w §. 130. t. j. tylko lemma ύπομνήματα τών Μειδίου άδικημάτων. Trudno również przypuścić, by mówiąc o §. 130 używał słów αύτίκα δή μάλα. Te wszystkie okoliczności wskazują na to, że opracowanie tej części mowy odłożył mowca zapewne na później, lecz nie wykonał tego.
Natomiast w ustępie §. 24 41 zabrał się do usunięcia zarzutów, jakie przeciwnik mógłby przeciw niemu podnieść. Zbiw-
