szkodzić wyjściu chóru[1]. Wszystko napróżno. Demostenesa zdawał się niezawodny tryumf oczekiwać i to tem większy, że wypadki na Eubei wzięły taki obrót, jaki przewidywał Demostenes, nie każąc zbyt ufać Plutarchowi. Gdy Focyon osłabił swój oddział przez urlopowanie choreutów i choregów, jazdy zaś jedna część odeszła z pod Argury do Olintu, druga na Dyonizye do Aten, osaczyli połączeni Eubejczycy z Klejtarchem na czele wojsko ateńskie pod Tamynaj. Wiadomość o tém wywołała wielki popłoch w Atenach. Rada znowu wezwała tryerarchów na ochotnika, apelując do ofiarności obywateli. Wśród tego zamieszania nastąpiło najgwałtowniejsze starcie między obydwoma partyami. Nie brakło wtedy zapewne z strony Demostenesa wyrzutów i inkryminacyj. Za jego sprawą prawdopodobnie postawił Apollodor, syn Pazyona, wniosek, by nadwyżki dochodów państwowych wpływały do kasy wojennej, jak długo wojna trwa[2]. Wśród ogólnego popłochu przyjęto wniosek Apollodora, lecz zaledwie nadeszły wieści o szczęśliwem przebiciu się Focyona przez łańcuch nieprzyjaciół, zawieszono uchwałę. Radość jednak była przedwczesną. Mimo bowiem zwycięstwa Focyona pod Tamynaj wyprawa nie zakończyła się pomyślnie dla Aten, bo Plutarch nie dosyć, że porzucił wojsko ateńskie i pojednał się z swymi nieprzyjaciółmi, lecz odesłał swe najemne wojsko po zaległy żołd do załogi ateńskiej w Zaretrze, którą tak długo trzymano w oblężeniu, aż Ateny wolność jéj okupiły 40 talentami[3]. Tak haniebnie zakończyła się owa wyprawa, do któréj parł Midyasz i stronnictwo Eubulosa.
Mimo, że Apollodor oskarzony przez Stefanosa za swój wniosek, sprzeciwiający się prawu, musiał zapłacić grzywnę[4],
- ↑ Dem Mid. §§. 13-18.
- ↑ Dem. adv. Neaer. 4 καί μελλόντων ύμών στρατεύεσθαι πανδημέι είς τε Εύβοιαν καί Όλυνθον έγραφε ψήφισμα Άπολλώδορος βουλεύων καί έξήνεγκε προβούλευμα είς τόν δήμον, είτε δοκεί τά περίόντα χρήματα τής διοικήσεως στρατιωτικά είναι είτε θεωρικά κ. τ. λ. por. Dr. O. Haupt. Demosth. Studien str. 44. Ub. d Midiana str. 23. A. Böckh, Staatshaushaltung der Athener I. str. 194. 197. 242.
- ↑ Schäfer l. c. II. str. 77-79. Böckh. Sth. d. Ath. II. 110–112.
- ↑ Dem. adv. Neaer. 5. γραψάμενος γάρ παρανόμων τό ψήφισμα Στέφανος ούτοσί καί είοελθών είς τό δικαστήριον... είλε τό ψήφισμα, καί έπειδή περί τού τιμήματος έλάμβανον τήν ψήφον οί δικασταί δεομένων ήμών συγχωρήσαι ούκ ήθελεν άλλά πεντεκαίδεκα ταλάντων έτιμάτο κ. τ. λ.
