Strona:PL Barrie - Przygody Piotrusia Pana.djvu/043

sobie otwarte okno sypialnego pokoju i pewną śliczną, młodą panią, która go bardzo mocno kochała.
 — To już chyba wrócę do mojej matki — bąknął nieśmiało.
 — Z Bogiem! — mruknął Salomo i drwiąco popatrzył na niego.
 Piotruś się ociągał:
 — Czemuż nie lecisz? — zagadnął go po chwili kruk.
 — A czy ja... czy ja mogę jeszcze latać? — zająknął się Piotruś.
 Oczywista, że Piotruś stracił wiarę w siebie.
 — Biedny, mały niby-człowieczku — pokiwał głową Salomo, (który w gruncie rzeczy miał bardzo dobre serce) — nigdy już, nawet w wietrzne dni, nie będziesz mógł się unieść w powietrze. Na zawsze już musisz pozostać na Ptasiej wyspie.
 — I nigdy już nie wrócę do Parku Leśnego? — żałośnie pytał Piotruś.
 — A jakże dostaniesz się przez wodę?
 Widząc jednak smutek Piotrusia, Salomo przyrzekł wyuczyć go wszystkiego, co mogło mu się przydać w obecnych jego warunkach.
 — A czy ja już nigdy nie wyrosnę na prawdziwego człowieka? — pytał jeszcze Piotruś.