Strona:PL Beaumarchais-Cyrulik Sewilski.djvu/112

106

Beaumarchais

 BARTOLO. Lepiejbyś uczynił, mości rezonerze, gdybyś mi zapłacił sto talarów z procentami, bez krętactw: ostrzegam.
 FIGARO. Wątpi pan o mej uczciwości? Pańskie sto talarów! wolałbym raczej być je winien całe życie, niż zaprzeć się ich na jedną minutę.
 BARTOLO. I powiedzno jeszcze: jak smakowały małej Figaro cukierki, które jej zaniosłeś?
 FIGARO. Jakie cukierki? O czem pan mówi?
 BARTOLO. Tak, cukierki, w tutce sporządzonej z ćwiartki listowego papieru... dziś rano.
 FIGARO. Niech mnie djabli porwą, jeżeli...
 ROZYNA, przerywając. Czy pamiętał pan bodaj doręczyć je odemnie, panie Figaro? Prosiłam o to.
 FIGARO. A, a; te cukierki, dziś rano? Jakiż ze mnie ciemięga! Zupełnie mi wyleciały z głowy... Och, wyborne, pani, cudowne!
 BARTOLO. Wyborne! Cudowne! Hm, hm, mości balwierzu, złapałeś się trochę! Ładne rzemiosło uprawiasz tu, jak widzę!
 FIGARO. O cóż chodzi?
 BARTOLO. I które ci zyska śliczną reputację!
 FIGARO. Będę się starał ją podtrzymać.
 BARTOLO. Powiedz raczej, ścierpieć.
 FIGARO. Jak się panu podoba.
 BARTOLO. Z wysokiego tonu bierzesz! Wiedz, mój drogi, że, kiedy dysputuję z głupcem, nie ustępuję nigdy.
 FIGARO, odwracając się doń plecami. Różnimy się najzupełniej: ja ustępuję zawsze.
 BARTOLO. Hę? co on powiada, mości bakałarzu?
 FIGARO. Czy pan sobie wyobrażasz, że masz do czynienia z wiejskim golibrodą, który umie tylko machać brzytwą? Dowiedz się pan, że pióro moje znane jest w Madrycie, i że, gdyby nie zawiść...