Strona:PL Beaumarchais - Wesele Figara.djvu/049

Ta strona została uwierzytelniona.
WESELE FIGARA
CHARAKTERY I STROJE.
HRABIA ALMAWIWA
winien być grany bardzo szlachetnie, ale z wdziękiem i swobodą. Skażenie serca nie powinno nic ujmować z dobrego tonu. Wedle ówczesnych obyczajów, wielcy panowie traktowali jako zabawkę wszystko to co tyczyło czci kobiecej. Rola tem trudniejsza do dobrego oddania, ile że, w sztuce, osobistość ta zawsze jest ofiarą. Ale, grana przez doskonałego aktora (p. Molé), uwydatniła tem lepiej wszystkie inne role i umocniła powodzenie.
Strój, w pierwszym i drugim akcie, myśliwski, buty z cholewami, starym hiszpańskim krojem. Od trzeciego do ostatniego aktu, bogaty strój narodowy.
HRABINA,
między dwoma sprzecznemi uczuciami, zdradza jedynie zdławioną czułość lub gniew bardzo umiarkowany; nic zwłaszcza, coby mogło w oczach widza poniżyć tę miłą i cnotliwą istotę. Ta rola, jedna z najtrudniejszych, przyniosła wiele zaszczytu talentowi panny Saint-Val.
Strój, w pierwszym, drugim i czwartym akcie, to luźny szlafroczek, z gołą głową; hrabina jest u siebie w domu, rzekomo niezdrowa. W piątym akcie, ma strój i wysoki kok Zuzanny.
FIGARO.
Nie można nazbyt zalecić aktorowi, który będzie grał tę rolę, aby dobrze przejął się jej duchem, jak to uczynił p. Dazincourt. Gdyby dał w niej coś innego niż rozsądek zaprawny wesołością i dowcipem, zwłaszcza gdyby domieszał najlżejszą szarżę, obniżyłby rolę, którą pierwszy komik, p. Préville, uznał godną talentu największego aktora, o ile po-