Strona:PL Beaumarchais - Wesele Figara.djvu/139

 HRABIA, okręca nim. Miałeś szczęście, że grzędy były miękkie!
 FIGARO. Wielkie szczęście, to pewna; inaczej...
 ANTONIO okręca nim. Do tego machnął kozła zleciawszy na ziemię.
 FIGARO. Zgrabniejszy, prawda, byłby został w powietrzu? (Do dziewcząt). Cóż, dziewczęta, idziecie?
 ANTONIO okręca nim. I, przez ten czas, pazik cwałował do Sewilli?
 FIGARO. Cwałował, czy jechał stępa...
 HRABIA okręca nim. A ty miałeś jego patent w kieszeni?
 FIGARO, nieco zdziwiony. Oczywiście; ale cóż za śledztwo? (Do dziewcząt). Dalej, dziewuchy!
 ANTONIO, prowadząc Cherubina za ramię. A tu, jedna z nich twierdzi, że mój przyszły siostrzeniec jest prosty łgarz.
 FIGARO, zdumiony. Cherubin! (Na stronie). Przeklęty urwis!
 ANTONIO. Rozumiesz teraz?
 FIGARO, szukając w głowie. Rozumiem... rozumiem... Hę? co on baje?
 HRABIA, sucho. Nie baje; powiada, że to on skoczył w goździki.
 FIGARO, z roztargnieniem. A! powiada... być może. Nie spieram się o to czego nie wiem.
 HRABIA. Zatem i ty i on?
 FIGARO. Czemu nie? manja skakania może być zaraźliwa: ot, weź pan owce Panurga; a kiedy pan hrabia jesteś w gniewie, niema człowieka, któryby nie wolał...
 HRABIA. Jakto, dwóch naraz?
 FIGARO. Choćby dwa tuziny! I cóż to szkodzi, Ekscelencjo, skoro nikt sobie nie zrobił nic złego? (Do dziewcząt). No, cóż, idziecie wreszcie?
 HRABIA, podrażniony. Cóż my, komedję gramy?

(Słychać fanfary).