Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/038

 — Tak!
 — To musi być bardzo nudne!... zauważył.
 — Nudne?... Mamo... on powiada...
 Ale przypomniała sobie, że nie wolno przeszkadzać matce.
 — Mam bardzo dużo owiec! — powiedziała, zwracając się doń.
 — Bardzo dużo? — zdziwił się.
 — Tak! A trzy z nich tej zimy są kotne. Jedna nawet, pewna jestem, będzie miała dwojaczki.
 — Masz więc owce?
 — Tak! I krowy i prosięta! A ty, nie masz?
 — Nie!
 — Przyjdź do mnie! Dam ci owieczkę. A z niej potem dochowasz się bardzo dużo owiec.
 — To byłoby bardzo dobrze! — zauważył. Milczeli przez chwilę. Potem on spytał:
 — Czy Ingrid mogłaby także dostać owcę?
 — Któż to jest Ingrid?
 — Ingrid! Mała Ingrid. Nie znała jej!
 — Czy ona mniejsza od ciebie?
 — Naturalnie! Taka jest, jak ty!
 — O, to przyprowadź ją ze sobą! Słyszysz? Zapewnił, że to uczyni niewątpliwie.
 — Dobrze! — powiedziała. — Ale ty dostaniesz, owcę, a ona prosię!