Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/053

 — O czem dumasz? — spytała nagle Ingrid, ukazując się wśród gęstwy. Stała, trzymając rozchylone gałęzie.
 Torbjörn wstał ze ziemi.
 — Tyle rzeczy chodzi człowiekowi po głowie! — odparł i spojrzał wyzywająco ku szczytom drzew. — Ludzie coś za dużo o mnie plotkują! — dodał, otrzepując swoją kurtkę z igliwia.
 — Cóż cię obchodzi ludzkie gadanie?
 — No, sam nie wiem. Zresztą nigdy dotąd nie gadali co innego jak to, co sam już przedtem postanowiłem... choćby nie przyszło nawet do wykonania.
 — Źle mówisz!
 — Może źle, ale to prawda.
 Usiadła w trawie, on stanął przy niej i zapatrzył się w dal.
 — Mogę się stać łatwo takim, jak chcą ludzie, niech mi przeto dadzą spokój!
 — Byłaby to jednak twoja własna wina!
 — Możliwe! Ale ludzie są też winni, jeśli człowiek staje się złym! Powiadam: chcę mieć raz święty pokój! — wrzasnął i spojrzał ku orlemu gniazdu.
 — Co ci się stało, Torbjörn? — spytała.
 Obrócił się ku niej i roześmiał się.
 — Uspokój się! — powiedział. — Tyle rzeczy przychodzi człowiekowi do głowy! Czy widziałaś się dziś z Synnöwe?
 — Tak, już przybyła na hale.