Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/054

 — Dzisiaj?
 — Tak.
 — Z bydłem z Solbakken?
 — Tak!
 — Tra la la!
 — Jutro my wypędzamy bydło! — powiedziała, chcąc zwrócić uwagę brata w inną stronę.
 — Pomogę wypędzać! — rzekł Torbjörn.
 — Ojciec pomoże, chce iść na hale.
 — Tak? — powiedział i zamilkł.
 — Pytał dzisiaj o ciebie! — ozwała się Ingrid.
 — Doprawdy? — rzekł. Wziął gałęź i zaczął ją skrobać nożykiem.
 — Powinienbyś więcej rozmawiać z ojcem! — ozwała się znów. — Ojcu to przykro, żeś taki małomówny!
 — Możliwe! — zauważył.
 — Często o tobie mówi, gdy cię niema.
 — Ale nie odzywa się do mnie, gdy jestem.
 — To twoja wina.
 — Może być...
 — Nie mów tak. Sam dobrze wiesz co ci zarzuca.
 — Cóż takiego?
 — Czy mam mówić?
 — Wszystko jedno. Ty wiesz i ja wiem...
 — Otóż zarzuca ci, że gospodarujesz za dużo na własną rękę, a tego nie może ojciec ścierpieć.
 — Chciałby mi związać ręce?