Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/055

 — Zwłaszcza wówczas kiedy bijesz!
 — Czy mam pozwolić ludziom, by gadali co chcą?
 — To nie! Ale mógłbyś im trochę zejść z drogi. Ojciec czynił to zawsze i widzisz jak go wszyscy szanują.
 — Może nie dręczyli go tak, jak mnie?
 Ingrid milczała przez chwilę, potem obejrzała się i rzekła:
 — Nie zda się na nic gadać o tem! Ale jeśli wiesz, że spotkasz wrogów, to lepiej nie iść tam gdzie są.
 — Nie! Właśnie tam być muszę! Nie darmo jestem Torbjörn Grunlinden.
 Oskrobał całą gałąź z kory, teraz przeciął ją na dwoje. Ingrid spojrzała nań, a potem rzekła z wahaniem:
 — Czy pójdziesz w niedzielę do Nordhaug?
 — Pójdę.
 Zaległo milczenie. Potem Ingrid, nie patrząc nań, powiedziała:
 — Czy wiesz, że Knut Nordhaug przyjechał na wesele siostry?
 — Wiem.
 Teraz spojrzała nań surowo.
 — Torbjörn! Torbjörn! — zawołała z wyrzutem.
 — Czyż wolno mu teraz bardziej, niż przedtem stawać między mną, a... innymi?
 — On nie staje... przynajmniej nie więcej, niż ci... inni chcą tego!
 — Nikt nie może wiedzieć, czego chcą inni!