Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/057

 — A widzisz...
 A on patrzył na nią, jakby jej wyrzucał:
 — Czemuś mi to zrobiła?
 Żadne z nich nie patrzyło na Synnöwe.
 — Spocznę chwilę przy was! — powiedziała Synnöwo. — Tyle się dziś nabiegałam!
 Usiadła. Torbjörn odwrócił głowę, jakby chciał zobaczyć czy tam, gdzie siada, jest sucho i wygodnie.Ingrid spoglądała z góry ku Grunlinden i nagle wykrzyknęła:
 — Jezus, Marja! Krasula zerwała się ze sznura i wlazła prosto w koniczynę!... Ach i druga też! To coś strasznego. Ostatni czas wypędzać bydło na hale.
 I zbiegła ze wzgórza ku wsi, nie żegnając się nawet.
 Synnöwe wstała niezwłocznie.
 — Odchodzisz? — spytał Torbjörn.
 — Tak! — rzekła i stanęła.
 — Może zaczekasz chwilkę? — spytał, nie patrząc na nią.
 — Kiedyindziej! — szepnęła.
 — A kiedyż to nastąpi?
 Spojrzała nań i on teraz patrzył na nią, ale długo trwało zanim zaczęli mówić.
 — Siądź sobie! — poprosił z zakłopotaniem.
 — Nie mogę! — odrzekła.
 Czuł, że wzbiera w nim bunt, ale nagle ona uczyniła coś, czego się nie spodziewał.