Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/058

 Przystąpiła doń, spojrzała mu prosto w oczy i spytała:
 — Czy się na mnie gniewasz?
 Przypatrzył jej się uważnie i spostrzegł, że płakała.
 — Nie! — odparł i wyciągnął dłoń.
 Ale oczy jej napełniły się łzami, przeto nie widziała, a on po chwili cofnął rękę.
 Po chwili spytał:
 — Słyszałaś wszystko?
 — Tak! — odparła i uśmiechnęła się, ale oczy jej były jeszcze bardziej napełnione łzami, jak przedtem.
 Nie wiedział co mówić, przeto wyrwało mu się:
 — Byłem zbyt surowy!
 Powiedział to bardzo łagodnie. Spuściła oczy i obróciła się w bok.
 — Nie sądź o tem, czego nie znasz! — powiedziała zdławionym głosem.
 Było mu nieswojo. Czuł się małym, strofowanym chłopcem, przeto, nie wiedząc co wymyślić lepszego, rzekł:
 — Przebacz mi!
 W tej chwili wybuchła płaczem. Nie mógł znieść tego widoku, przystąpił więc blisko, objął ją ramieniem, pochylił się ku niej i spytał:
 — Czy lubisz mnie trochę, Synnöwe?
 — Tak! — szepnęła, szlochając.
 — Ale to ci, widzę, sprawia przykrość!