Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/060

 — Nie mów tak. Nie wiesz ile... Nie chcę o tem nawet Ingrid wspominać... —
 I znowu zaczęła płakać gorzko.
 Przytulił ją do siebie.
 — Pomów tylko z rodzicami! — rzekł. — Pomów, zobaczysz, wszystko będzie dobrze!
 — Wszystko zależy od ciebie! — powiedziała.
 — Odemnie?
 Obróciła się ku niemu i zarzuciła mu ręce na szyję.
 — Gdybyś mnie kochał, jak ja ciebie... — powiedziała i spojrzała nań serdecznie i uśmiechnęła się przez łzy.
 — Czegóżbym nie uczynił! — szepnął gorąco.
 — O, nie chcesz mnie słuchać! Wiesz dobrze coby nas połączyło, ale nie chcesz tego uczynić... powiedz, dlaczego? — Zaczęła mówić żywo. — Boże drogi! Nie wiesz, jak cieszę się na ten dzień kiedy cię ujrzę w Solbakken! Ale ciągle dowiaduję się o różnych takich rzeczach... o takich, które to czynią niepodobieństwem... I muszę się o tem dowiadywać od własnych rodziców!
 Nagle zrozumiał wszystko.
 Wyraźnie pojął teraz, że Synnöwe czeka z upragnieniem na jedną bodaj spokojną chwilę, kiedyby mogła przyprowadzić go rodzicom... To on... on sam... pozbawia ją tego!
 — Czemuż nie powiedziałaś nigdy wyraźnie?
 — Jakto? Mówiłam tyle razy!