Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/065

rodziców pod tym względem. Myśli jej krążyły jednak koło tego, bo po chwili powiedziała:
 — Nie widziałam w życiu lepszego tancerza od Tornbjörna.
 Synnöwe zawahała się, a potem rzekła:
 — Tak, słyszałam, że dobrze tańczy!
 — Powinnabyś go zobaczyć! — zawołała Ingrid i zwróciła się do niej.
 — Nie, nie chcę! — odrzekła żywo Synnöwe.
 Ingrid zakłopotała się, a Synnöwe pochyliła się nad robotą szydełkową i zaczęła liczyć oczka. Ale upuściła ją na kolana i powiedziała z westchnieniem:
 — Dawno nie byłam tak wewnętrznie uradowaną, jak dzisiaj.
 — Czemuż to?
 — Bo dzisiaj on nie tańczy w Nordhaugu!
 Ingrid zamyśliła się.
 — Tak! Podobno jest tam mnóstwo dziewcząt, któreby chciały z nim tańczyć.
 Synnöwe otwarła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale miast tego, wzięła się do roboty.
 — I onby tam chciał iść! — ciągnęła dalej Ingrid. — Wiem to dobrze!
 Ale zaraz uświadomiła sobie, co powiedziała i spojrzała zawstydzona na zarumienioną, zajętą robotą Synnöwe. Zamyśliła się nad całą rozmową, na raczkach przysunęła się do przyjaciółki i spojrzała jej prosto w oczy.