Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/067

 — Nie... nie... nie umiem! — broniła się.
 — Głupstwo! Dopiero co mówiłaś, żeś dawno nie była tak uradowana... dalejże... raz... dwa... trzy...
 — Nie wiem, jak się to robi?
 — Spróbuj tylko, reszta przyjdzie sama!
 — Warjatka z ciebie, Ingrid.
 — Tak mówił kot do wróbla, który nie chciał czekać, aż go złapie.... No — zaczynajmy!
 — Mam ochotę... ale...
 — Wyobraź sobie, że ja jestem Torbjörn, a ty jego żoną, która nie może znieść, by tańczył z innemi.
 — Dajże pokój..
 Ingrid śpiewała.
 — Ależ... — powtarzała Synnöwe. Ale nogi same poczęły skakać.
 Był to tak zwany „skakany“, narodowy taniec norweskich górali w takcie trzy ćwierciowym.
 Ingrid sadziła w wielkich susach przodem, naśladując krok tancerza, Synnöwe drobiła w ślad za nią z oczyma spuszczonemi ku ziemi.
 Ingrid nuciła starą, wesołą, nie mającą za grosz sensu przyśpiewkę „skakanego“ o lisie i zającu, tańczących na pustkowiu porosłem wrzosami.
 — Co za uciecha! Prawda? — krzyknęła, stając zadyszana.
 Synnöwe śmiała się i oświadczyła, że miałaby większą ochotę na walca.